Over Arend

Bijvoorbeeld in het boek: Werken voor de vijand. Dat gaat over mijn vader Albert die in de Tweede Wereldoorlog drie jaar lang in Duitsland moest werken. Hij was opgepakt en opgesloten in de Opelfabriek in Rüsselsheim. Op de portretfoto op de kaft van het boek is hij een jaar of twaalf. Het is het meest persoonlijke boek dat ik heb geschreven.

De vrachtwagen van mijn vader speelt ook een rol in De diamant van Banjarmasin. In het verhaal Het aantekeningenboekje vertel ik over een gebeurtenis die achteraf mijn leven bepaalde. Ik kwam thuis uit school. Mijn moeder liet mij een brief zien die ze had gekregen van de schrijver W.G. van de Hulst. Bij mij op school en bij mij thuis was dat eigenlijk de enige schrijver die telde. Dat mijn moeder een bedankbrief kreeg van een echte schrijver, maakte mij ineens duidelijk dat schrijvers mensen waren van vlees bloed. En als dat zo was, waarom zou ik dan zelf niet ooit schrijver kunnen worden? Misschien kreeg ik dan ook wel brieven vol complimenten van lieve lezers.

Ik geloof dat dat is wat ik al schrijvend aan het doen ben: ik wil kinderen de wereld laten zien. Ik hou van op reis gaan. Die reizen komen in boeken terecht. Eigenlijk is lezen ook reizen: reizen in je hoofd, in je fantasie.

Daarom vind ik het ook geweldig dat veel juffen en meesters mijn boeken gebruiken in de klas. Zo geven ze mijn verhalen door. Hoe meer kinderen iets van de wereld begrijpen en het gevoel hebben dat de wereld ook van hen is, hoe beter.

Eigenlijk is schrijven net zoiets als goud zoeken. Als je goed zoekt, liggen de verhalen voor het oprapen.